Duraksadık, neye uğradığımızı şaşırdık. Bir anda üzerimize çöken bu sıkıntılı durum, hepimizi etkiledi. Nice dramlar yaşandı, izliyoruz. Çok hissedemeden, çok farkında olamadan ve bilemeden seyrediyoruz olanları. Yavaşladık, Korktuk, Endişelendik, Üzüldük, Halimize şükrettik. Kendimizden sakındık, sevdiklerimizi düşündük. Önlem aldık, herkesin yaptığı gibi, bu zor süreci yaşamayı öğrendik. Gelecek belirsiz, umut ettik herşey düzelecek, düzelmeli dedik. Dünyanın halini görünce neler oluyor, neler olacak düşündük durduk.
Ve Öyle bir An geldi, Gerçekten Durduk.
Sonra;
Kendimize döndük, arınmaya başladık. Durmak iyi geldi. Saf bir hal aldık.
İsteklerimizi gözden geçiriyoruz, yapamadıklarımızı yapma fırsatı doğdu. İç dünyamızda, iç benimizde, küçücük ama o en büyük dünyamızda, Herşey ve Herkes dururken fark etmeye başladık kendimizi ve hayatımızı. Bir mola verdik yaşamaya. Tenefüse çıktık. Yaramazlık yapamayacak kadar, dalga geçemeyecek kadar, şımaramayacak kadar bir hale geldik. Paranın bile satın alamayacağı bir yere düştük. Sadece nefes almaya başladık. Nefes almanın kıymetini öğrendik, sakinleştik. Hiçbirimiz bunu eski hayatımızda beceremiyorduk. Sahip olduklarımıza döndük, onlara kalpten bakmayı öğrendik… insana… eşyamıza…evimize…Ne kadar çok şeyimiz olduğunu ve korumamız gereğini bir kez daha hatırlattık kendimize. Kendimize daha iyi bakmaya, takviyeye ve güçlenmeye başladık. Bu tenefüs iyi geldi aslında.
Zil çalacak çok az zamanın var, dünyanın koşturmasına, hayatının dört nalına döneceksin. Kışın da yeri ayrı, yazın da.. Rüzgarın da yeri ayrı ateşin de. İyi günün de kötü günün de gösterdiği, öğrettiği bir şey var mutlaka. Çok daha güzel ve farklı günler bizi bekliyor diye ümit etmekten başka bir şey düşünemiyorum.
Ayşen Arıduru